Zakon Rycerzy Św. Łazarza wywodzi się formalnie od wojskowo-szpitalnej organizacji, powstałej w połowie XI wieku. Wiadomo, że istniał już wcześniej, przybierając w ciągu swoich dziejów rozmaite formy.
Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa, zwany też „zakonem rycerzy świątyni” (
militia templi), czyli zakonem templariuszy, zawdzięczał swoje powstanie wyprawom krzyżowym.
Zakon Monte Gaudio, zwany także Mountjoy, został utworzony między 1171 a 1180 rokiem przez rycerza hiszpańskiego Rodryga Alvareza, hrabiego Sarii, w Królestwie Jerozolimskim. Członkowie zakonu nosili biały strój zakonny z biało-czerwonym krzyżem.
Jeszcze przed 1190 rokiem powstało w Palestynie niemieckie bractwo szpitalne. Ta niewielka wspólnota ludzi, złożona w większości z mieszczan przybyłych z Bremy i Lubeki, zamierzała nieść pomoc pielgrzymom, którzy przybywali do Ziemi Świętej z Niemiec. Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie był obok joannitów i templariuszy jednym z trzech największych zakonów rycerskich, które powstały na fali krucjat.
Zakon kawalerów mieczowych został założony przez biskupa ryskiego Alberta von Buxhövdena w 1202 roku w oparciu o regułę templariuszy dla obrony i rozszerzania swojej diecezji.
Bożogrobcy to Zakon Kanoników Regularnych Stróżów Świętego Grobu Jerozolimskiego. Powstał w wyniku zdobycia Jerozolimy przez pierwszą wyprawę krzyżową. Zgromadzenie w 1114 roku przyjęło regułę św. Augustyna, a kilka lat później zostało zatwierdzone przez papieża Kaliksta II.
Pełna nazwa brzmi następująco: Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników Świętego Jana z Jerozolimy, z Rodos i z Malty. Powszechnie używa się obecnie nazwy Zakon Maltański. Jest najdłużej istniejącym zakonem rycerskim.
