Interpunkcja

Interpunkcja związana jest z pismem. Została przeniesiona na grunt polski wraz z alfabetem łacińskim. Dzięki interpunkcji możliwe jest zaznaczenie charakteru zdania:

• oznajmienie sygnalizuje się przez kropkę;


• pytanie – przez pytajnik;


• tekst główny i tekst poboczny – przez nawias, pauzę;


• tekst własny i tekst cytowany – przez cudzysłów i dwukropek;


• wzajemny stosunek zdań i członów – przez przecinek, średnik i pauzę;


• tok mówienia, ironię, komizm przez wielokropek.

W języku polskim używamy dziesięciu znaków interpunkcyjnych. Są to:

• kropka .


• średnik ;
  
  
• przecinek ,


• dwukropek :


• myślnik (pauza) –


• wielokropek ...


• znak zapytania (pytajnik) ?


• znak wykrzyknienia (wykrzyknik) !


• nawias: najczęściej okrągły ( ) i kwadratowy [ ]


• cudzysłów: najczęściej apostrofowy „ ”, rzadziej ostrokątny « ».

Podstawową funkcją języka jest funkcja komunikatywna, dlatego też za podstawowy cel interpunkcji należy uznać zapewnienie tekstowi pisanemu jednoznaczności i ułatwienie jego poprawnego odbioru.
Druga funkcja znaków interpunkcyjnych polega na tym, że służą one do wyrażania niektórych właściwości mowy. I tak na przykład przecinek i kropka sygnalizują przerwy w mówieniu, myślnik m.in. zawieszenie głosu, wykrzyknik z reguły jest znakiem emocji.
To łączy się z trzecią funkcją: znaki przestankowe umożliwiają poprawne zrozumienie
i wygłoszenie tekstu, czyli pozwalają go właściwie interpretować.

Przepisów interpunkcyjnych jest bardzo dużo i niekiedy są dosyć skomplikowane. W tym poradniczku znajdziesz tylko te najważniejsze, dzięki którym będziesz mógł poprawnie
i zrozumiale pisać teksty w szkole i w domu.
W polskich przepisach interpunkcyjnych najważniejszą rolę odgrywa składnia, czyli budowa zdania pojedynczego i złożonego. Te zasady składniowe powinieneś znać z lekcji języka polskiego.