Zaspokojenie tych i innych potrzeb dziecka zależy od uczuciowego ustosunkowania się rodziców do dziecka, czyli postaw rodzicielskich.

Postawy to inaczej tendencja do zachowania się w pewien specyficzny sposób w stosunku do dziecka.

Poznanie typologii postaw rodzicielskich właściwych i niewłaściwych sprzyja uzyskaniu dobrych wyników wychowawczych i zapobiega powstawaniu zaburzeń osobowości. Od lat trzydziestych czynione są próby, by przez wyodrębnienie głównych typów postaw rodzicielskich uporządkować bogactwo ustosunkowań rodziców wobec dzieci i wiążących się z nimi zachowań. Typologii takich było szereg i niektóre podano w literaturze polskiej.

Według Kannera postawy rodziców można podzielić na:

• akceptację i uczucie,
• jawne odtrącenie,
• perfekcjonizm,
• nadmierne chronienie.

Inną typologię przyjął Slater, który z kolei wyróżnił osiem typów postaw, które ułożone są biegunowo:

• pobłażliwość - surowość
• tolerancja - brak tolerancji
• ciepło - chłód
• uzależnienie - separowanie się

Natomiast Anna Roe, której typologię postaw, a właściwie określenia stosunku rodziców do dzieci, poznano dzięki publikacji Schaefera i są to:

• chłód,
• ciepło,
• uczuciowa koncentracja na dziecku,
• unikanie,
• akceptacja,
• nadmiernie wymagające,
• nadmiernie chroniące,
• kochające,
• przypadkowe,
• zaniedbujące,
• odrzucające.

Jedną z najbardziej interesujących typologii stosowanych w literaturze przedmiotu jest typologia postaw Marii Ziemskiej.

Twierdzi ona, że wyżej wymienione postawy uwzględniają przede wszystkim niepożądane typy postaw ze względu na rozwój dziecka, a brak zwrócenia uwagi na postawy pożądane.

Według Marii Ziemskiej postawy rodziców można podzielić na złożone postawy:

• niewłaściwe,
• właściwe.

Postawy niewłaściwe według Marii Ziemskiej to:

• postawa unikająca - charakteryzuje ją nadmierny dystans uczuciowy rodziców wobec dziecka,
• postawa odtrącająca - to nadmierny dystans uczuciowy i jednocześnie dominacja rodziców,
• postawa zbyt wymagająca, zmuszająca, korygująca - nadmierne skoncentrowanie się na dziecku oraz dominacja w postępowaniu wobec dziecka,
• postawa nadmiernie chroniąca - nadmierne skoncentrowanie się na dziecku, ale z cechami uległości wobec niego.

Postawy właściwe to:

• akceptacja dziecka, czyli przyjmowanie go takim, jakie ono jest,
• współdziałanie z dzieckiem - angażowanie się w czynności ważne dla dziecka, ale i angażowanie dziecka w zajęcia i sprawy dotyczące domu i rodziców,
• dawanie dziecku właściwej dla wieku rozumnej swobody,
• uznanie praw dziecka w rodzinie jako równych, bez przeceniania i niedoceniania jego roli.