| Urodzony w 1459 r., syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety z Habsburgów (zwanej w Polsce Rakuszanką). Od roku 1486 namiestnik królewski na Rusi. Zdolny wódz, zasłużony w walkach z Tatarami. W roku 1492, po śmierci ojca, wybrany został królem Polski. Rządy swoje opierał na szlachcie, której w 1496 r. nadał przywilej piotrkowski zabraniający mieszczanom posiadania dóbr ziemskich oraz ograniczający wychodźctwo chłopów ze wsi. W czasie jego panowania ukształtował się ostatecznie system parlamentarny Polski feudalnej. Przywiązywał dużą wagę do spraw tureckich. W roku 1497 zorganizował fatalną w skutkach wyprawę na Mołdawię, mającą na celu odbicie z rąk Turków Kilii i Białogrodu. W drodze powrotnej, w lasach Bukowiny, Wołosi zaatakowali wojsko polskie, które doznało klęski. Niechętna królowi część szlachty oskarżyła go o chęć wyniszczenia szlachty i wprowadzenia rządów absolutnych. Stąd wzięło się powiedzenie: "Za Jana Olbrachta wyginęła szlachta". Załamany psychicznie król zmarł w 1501 r. w stanie bezżennym. |
