| Urodzony w roku 1566, syn króla szwedzkiego Jana III i Katarzyny Jagiellonki, córki Zygmunta I Starego. Wybrany królem Polski w 1587 r., po śmierci Stefana Batorego. W roku 1592 został królem Szwecji. Jako gorliwy katolik poparł unię brzeską (1596 r.), która podporządkowywała papiestwu kościół prawosławny w Polsce. W 1598 r. został w Szwecji zdetronizowany. Całe życie dążył do odzyskania tronu szwedzkiego. Wplątał Polskę w długotrwałe wojny ze Szwecją (1600-1629), z których Polska - mimo zwycięstw pod Kir-cholmem w 1605 r. i pod Oliwą w 1627 r. - wyszła osłabiona i utraciła większość Inflant. Wspieranie przez króla kontrreformacji i próby wprowadzenia rządów absolutystycznych były przyczyną rokoszu Zebrzydowskiego (1606-1609). Usiłował zdobyć koronę moskiewską i wprowadzić katolicyzm na terenie państwa moskiewskiego. Mimo zwycięstwa hetmana Stefana Żółkiewskiego pod Kłuszynem w 1610 r. i zajęcia Moskwy przez wojsko polskie, planów tych nie udało się zrealizować. Fanatyczny katolicyzm króla i przyjaźń z Habsburgami uwikłały Polskę w wojnę z Turcją. Pierwsza wyprawa turecka ruszyła na Polskę w 1620 r. Polacy ponieśli wówczas klęskę pod Cecorą. W 1621 r. Turcy zorganizowali nową, potężniejszą wyprawę. Zwycięstwo hetmana Karola Chodkiewicza pod Chocimiem uratowało Polskę od najazdu tureckiego. Aby być bliżej spraw szwedzkich, król - po pożarze Wawelu - przeniósł stolicę z Krakowa do Warszawy. Od roku 1611 przebywał tu już stale. Był mecenasem sztuki. W Warszawie znajduje się jego pomnik - Kolumna Zygmunta. |
