| Urodzony w 1467 r., syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety z Habsburgów (zwanej w Polsce Rakuszanką). Po śmierci brata Aleksandra od roku 1506 wielki książę litewski i król Polski. Dążył wraz ze swoją żoną, księżniczką mediolańską Boną Sforza do wzmocnienia władzy królewskiej. Rozgromił w latach 1519-1521 ciągle wrogi Polsce Zakon Krzyżacki. Wyraził zgodę na sekularyzację Zakonu. Ostatni mistrz krzyżacki Albrecht Hohenzollern złożył królowi w Krakowie w 1525 r. hołd lenny jako świecki władca Księstwa Pruskiego. W roku 1526 przyłączył Mazowsze do Polski po wygaśnięciu mazowieckiej linii Piastów. Prowadził liczne wojny z Moskwą, Tatarami, Mołdawią. W polityce zagranicznej wiązał się z Habsburgami. Z biegiem lat pogłębiał się rozdźwięk między nim a szlachtą, która oskarżała go o zapędy absolutystyczne. W 1537 r. miał miejsce pierwszy w dziejach Polski rokosz szlachty, pogardliwie nazwany "wojną kokoszą". Za jego panowania Polska weszła w okres tzw. złotego wieku kultury polskiej. Udział w tym miał sam król, będący mecenasem sztuki. Z jego inicjatywy przebudowano w stylu renesansowym zamek na Wawelu. Król ufundował też dzwon "Zygmunt" dla katedry na Wawelu. Szlachta stała się chłonnym odbiorcą kultury renesansowej, która za sprawą Bony zaczęła przenikać z Włoch do Polski. Aby zapewnić tron synowi Zygmuntowi Augustowi, koronował go za swego życia na króla polskiego. Ponieważ było wtedy dwóch Zygmuntów, dla odróżnienia zaczęto ojca nazywać Starym. |
