| Urodzony między 1220 a 1225 r., syn poległego w bitwie z Tatarami pod Legnicą Henryka II Pobożnego i księżniczki czeskiej Anny. Po śmierci ojca został władcą państwa obejmującego Dolny Śląsk, ziemię lubuską, połowę Wielkopolski i ziemię krakowską. Nie posiadał przymiotów potrzebnych do utrzymania tak rozległego państwa. W 1241 r. Konrad I Mazowiecki najechał ziemię krakowską i, przy biernej postawie Rogatki, zdobył Kraków. W tym czasie Rogatka utracił również Wielkopolskę na rzecz miejscowych Piastów - Przemysła I i Bolesława II Pobożnego. W 1247 r. możnowładcy śląscy zmusili go do podzielenia się władzą z bratem, Henrykiem III. W 1248 r. podzielił z bratem Dolny Śląsk na dzielnice: wrocławską i legnicko-głogowską, sobie zostawiając tę drugą. Odstąpił arcybiskupowi magdeburskiemu połowę ziemi lubuskiej, uznając się jednocześnie jego lennikiem z drugiej połowy. Otaczał się Niemcami - sam zresztą uległ zniemczeniu - przez co był niepopularny wśród rycerstwa polskiego. Nieobyczajny tryb życia i liczne skandale spowodowały, że już u współczesnych cieszył się złą sławą. Zmarł w roku 1278. |
